Sandra en de borstvoeding

Deze post had even goed Sandra en de onzekerheid kunnen heten maar aangezien het week van de borstvoeding is besloot ik om voor bovenstaande titel te kiezen.

Reeds bij het begin van mijn zwangerschap vroegen mensen of ik borstvoeding zou gaan geven. Op dat moment zei ik heel overtuigd ‘nee’, het leek me te veel gedoe en met flesvoeding zou ook de vader makkelijker eens een voeding kunnen overnemen. Ongeveer halverwege mijn zwangerschap begon ik stilaan van idee te veranderen, ik begon meer en meer te lezen over borstvoeding en vond dat ik het toch een kans moest geven, wie weet zou het meteen goed gaan en wat als ik het dan niet geprobeerd had?!

Toen Finn met 35 weken en 6 dagen geboren werd voelde ik nog meer de behoefte om borstvoeding te proberen. Aangezien hij meteen naar neonatologie werd gebracht kreeg hij uiteraard flesvoeding maar de vroedvrouwen hebben ons gedurende de week dat we er verbleven heel goed begeleid bij de opstart van borstvoeding. Finn moest nog wat oefenen met aanhappen en werd ook heel snel moe waardoor we telkens maar een paar minuutjes probeerden en hem daarna een flesje gaven. Op de kamer ging ik dan telkens kolven zodat de productie op gang kwam en hij toch zoveel mogelijk moedermelk kon krijgen.

Via het ziekenhuis kregen we een brief mee voor een vroedvrouw aan huis om ons verder te begeleiden bij de borstvoeding. Naar mijn gevoel is het daar mis beginnen lopen, alles wat ik suggereerde vond ze goed zonder dat ze zelf met een soort plan of visie kwam. Hoe kon ik nu weten wat het beste was of welke aanpak de meeste kans op slagen had, zij is toch de vroedvrouw?! Haar voorstel was dan om meteen voor alle voedingen meteen over te gaan op borstvoeding, weg kolven en laat de baby maar doen. Zo gezegd, zo gedaan maar binnen de kortste keren voelde ik me gesloopt. Finn kon gerust een uur aan de borst blijven, viel tussendoor eens in slaap, wisselde van kant, kreeg een verse luier aan en we deden weer verder… Zelf kon ik amper mijn ogen nog open houden.

Tijdens ons verblijf in het ziekenhuis was ik al een kolf gaan huren bij de mutualiteit dus probeerde ik alsnog via kolven zoveel mogelijk moedermelk aan hem te geven. Enkele weken later gingen we op controle bij de kinderarts en die raadde aan om te beginnen met 1 voeding volledig borstvoeding te doen en zo enkele dagen vol te houden tot hij er goed mee weg was. Daarna kon ik er nog een voeding bij nemen enzoverder tot hij alle voedingen aan de borst zou drinken.

Misschien heb ik deze aanpak te snel opgegeven maar voor mij was zelfs dat amper haalbaar. Hij bleef zo lang aan de borst hangen, viel uiteindelijk in slaap maar werd na een uurtje al terug wakker omdat hij helemaal niet voldaan was. Tussendoor kolfde ik dan ook nog af waardoor ik helemaal niet meer aan rusten toe kwam.

Daarom besloot ik om terug te gaan naar de aanpak van het ziekenhuis, bij elke voeding leg ik hem 10 minuutjes aan en daarna geef ik hem een flesje opgewarmde moedermelk. Op die manier duurde een voeding nog 20-30 minuten en had hij tenminste zijn melk binnen.

Ondertussen zijn we zo 6 weken verder en begint de vermoeidheid enorm door te wegen. Tot vorige week kolfde ik 6 keer per 24 uur maar omdat dit niet voldoende was (Finn kreeg hierbij nog 1 a 2 flesjes kunstvoeding per 24 uur) besloot ik om vorige week te starten met 8 kolfbeurten per 24 uur, dit blijkt ook nodig te zijn wanneer je fulltime kolft. De twijfels over borstvoeding slaan toe, moet ik dit verder zetten? Ik voel me uitgeput, heb het gevoel constant achter de feiten aan te hollen en voel me opgesloten in mijn eigen huis.

Enerzijds wil ik dit volhouden voor Finn omdat hij dit verdient en omdat dit het beste is (of dat beweert toch iedereen). Ik zie ook dat hij er goed van groeit, toen we naar huis kwamen woog hij 2kg300 en ondertussen zit hij aan 4kg. Anderzijds vraag ik me af of hij en ik niet gelukkiger zouden zijn als ik me beter uitgerust zou voelen. Daarnaast zou ik ook beter op mijn eten kunnen letten want nu schiet dat er ook nogal bij in, wat ook weer slecht is voor hem want hij krijgt dan mijn melk…

Als we zouden overstappen op flesvoeding dan zou ik niet meer iedere 2 a 3 uur moeten kolven, zou ik niet zoveel moeten steriliseren en zou ik dus veel meer kunnen rusten. Bovendien vind ik het moeilijk om de kolfmomentjes in te plannen. Soms is Finn helemaal nog niet moe maar zou ik wel moeten afkolven, ik voel me dan schuldig omdat ik naar mijn gevoel niet genoeg met hem bezig ben.

Momenteel voel ik me op alle vlakken tekort schieten, zowel naar Finn toe maar ook in het huishouden en naar vrienden en familie toe. Ik leef precies in mijn eigen wereldje van kolven, voeden, steriliseren verschonen en tussendoor eens 1 of 2 uurtjes slapen tot we opnieuw kunnen beginnen. En dan vraag ik me nog af hoe dit verder zal gaan want op een bepaald moment zal Finn vaker wakker zijn en willen spelen, wanneer moet ik dan nog kolven?
De vraag die me nu constant bezig houd is of ik dit dus verder moet zetten of beter kan overstappen of flesvoeding, het eindeloze dilemma…

Hoe ging borstvoeding bij jullie?