Tijdens mijn zwangerschap (maar ook nu nog) heb ik er heel wat gelezen: bevallingsverhalen. Aangezien dit mijn eerste zwangerschap was en ik geen idee had van wat me te wachten stond wou ik zoveel mogelijk ervaringen van andere moeders lezen. Want hoe herken je nu in godsnaam het begin van een bevalling, waaraan kan je je verwachten en doet het echt zoveel pijn? Door deze verhalen voelde ik me zelfzekerder voor de bevalling dus hoop ik met mijn verhaal ook andere aanstaande moeders gerust te kunnen stellen.
Woensdag 22 juni 2016
Vandaag ben ik precies 7 dagen met zwangerschapsverlof en aangekomen op de laatste dag van mijn 35ste zwangerschapsweek. Sinds 1 juni wist ik al dat de baby een stuk was ingedaald en op 15 juni kreeg ik te horen dat ik 1 cm ontsluiting had. Zowel voor de gynaecoloog als voor mezelf werd het duidelijk dat de baby niet zou wachten tot 21 juli, mijn uitgerekende datum.
De ochtend verliep zoals de andere ochtenden van mijn verlof: rustig opstaan, ontbijten en dan wat rommelen in huis, wasjes draaien, lezen, surfen, … Ik vraag me af of ik er wel goed aan gedaan heb om met 35 weken al te stoppen met werken. Stiekem weet ik dat dit zowel voor mezelf als voor de baby beter is maar anderzijds wil ik het liefst zo lang mogelijk thuis kunnen zijn eens de baby er is en wie weet besluit hij om pas binnen een aantal weken geboren te worden…
’s Middags warm ik een restje spaghetti op van de vorige dag. Het is een beetje een geïmproviseerde spaghetti met kippenreepjes uit de diepvries aangezien ik met het slechte weer niet tot bij de slager was geraakt. Wanneer de spaghetti bijna op is begin ik me een beetje raar te voelen en besluit ik even te rusten in de zetel. Het vreemde gevoel gaat maar niet weg, het voelt als iets vreemd in mijn buik, een beetje onrustig. Ik begin te vermoeden dat het om weeën gaat en besluit dit te testen door onder de douche te gaan staan. Naar het schijnt zouden oefenweeën overgaan wanneer je onder de douche gaat, is dit niet het geval dan zouden het echte weeën zijn. Onder de douche blijf ik regelmatig datzelfde onaangename gevoel krijgen dus vrees ik dat het echt begonnen is. Ik voel me alvast opgelucht aangezien ik nog snel even gedoucht heb, zo voel ik me fris mocht het vandaag zover zijn!
De rest van de namiddag breng ik rustig in de zetel door, ik zoek wat informatie op over het herkennen van weeën en installeer een weeëntimer om na te gaan of er enige regelmaat in zit. Rond een uur of 3-4 begin ik te beseffen dat het echt menens is, sommige weeën worden best pittig dus gebruik ik de ademhalingstechnieken die ik geleerd heb in de prenatale lessen (gelukkig heb ik gisteren nog de laatste les kunnen volgen, net op tijd!). Volgens de app komen de weeën om de 3 a 4 minuten en duren ze ongeveer een minuut, geen twijfel meer mogelijk!
Omdat ik niet goed weet of ik nog veel mag eten neem ik nog snel even een ijsje zodat ik toch nog iets binnen heb. Ondertussen twijfel ik om mijn vriend te contacteren, hij is nog op het werk en ik wil hem niet onnodig ongerust maken. Aangezien hij ’s avonds nog bij de kinesist moet weet ik dat hij vroeger thuis zal zijn dan normaal dus ik besluit te wachten tot hij thuis is.
Rond 5 uur komt mijn vriend thuis, hij ziet meteen aan mijn gezicht dat er iets aan de hand is. Ik vertel hem over mijn dag en hij raadt me aan om meteen de gynaecoloog te bellen om te zien of we mogen vertrekken. Ik bel snel naar de dienst gynaecologie en krijg gelukkig nog mijn eigen gynaecoloog aan de lijn, ze raadt met aan om toch maar langs te komen zodat ik even aan de monitor kan want afgaand op mijn verhaal vermoedt ze ook dat de bevalling begonnen is.
We maken ons verder rustig klaar, overlopen nog ons last-minute inpaklijstje en steken alles in de koffer. Het is zo bizar om te bedenken dat we nu voor het laatst met ons 2 vertrekken en binnen enkele dagen met ons zoontje terug naar huis zullen komen!
Tegen half 7 komen we aan op de spoedafdeling waar ik gedurende een halfuurtje aan de monitor word gelegd. Na een halfuur komt de vroedvrouw langs en ze besluit meteen om me naar een verloskamer te brengen, de bevalling is duidelijk begonnen! Het blijkt een drukke avond te zijn op de verlosafdeling maar daar merken we op de kamer gelukkig niks van. Ik heb het gevoel dat ik constant naar het toilet moet, niet zo gezellig als je ondertussen een wee hebt. Bij een eerste controle blijkt dat ik zo’n 4 centimeter ontsluiting heb. Ik begin te rekenen, 1 cm per uur zeggen ze bij een eerste bevalling en dan nog gemiddeld 1 uur persweeën dus dan zou het nog een 7-tal uren duren vooraleer de baby er is, dat zou rond 3-4 uur ’s nachts zijn.
Tijdens de prenatale lessen ontdekte ik dat ik een zitbal heel fijn vind dus die gebruik ik dan ook om de weeën zo goed mogelijk op te vangen. Tussendoor moet ik nog even aan de monitor en lig ik op het bed, persoonlijk vond ik dit niet zo aangenaam omdat de weeën dan veel scherper leken.
Vooraf hadden we afgesproken om niemand op voorhand op de hoogte te brengen eens de bevalling begonnen was maar we besluiten om toch onze ouders te bellen. Die vinden het natuurlijk ook heel spannend, hopelijk kunnen we ze snel bellen met het goede nieuws!
Na een tijdje komt de gynaecoloog ook langs en blijkt er meer ontsluiting te zijn, dit gaat goed vooruit!
Omdat dit mijn eerste bevalling is en ik geen idee heb van wat me te wachten staat besluit ik om zo lang mogelijk zonder pijnstilling verder te gaan, ik wil dit zoveel mogelijk echt kunnen ervaren en weet dat een epidurale nog steeds tot de mogelijkheden behoort mocht het te erg worden. En jawel, dat doet het ook! Wanneer ik 7-8 cm ontsluiting heb lijken de weeën ondraaglijk te worden. Mijn vliezen zijn nog niet gebroken en tussendoor is er amper tijd om bij te komen, de weeën zijn echt pittig. Wanneer de gynaecoloog nog eens langskomt twijfel ik over epidurale en uiteindelijk vraag ik er toch een want dit hou ik niet lang meer uit.
Doordat het zo druk is op de afdeling duur het steeds een hele tijd vooraleer de vroedvrouw of gynaecoloog langskomt. Wanneer de vroedvrouw terug op de kamer is raadt ze me aan om geen epidurale te nemen, de vrouw in de kamer naast ons vroeg hier ook om maar eens ze haar vliezen gebroken hadden ging de bevalling heel vlot waardoor een epidurale dan niet zo veel nut meer zou hebben. Ik denk dat ik op dat moment een heel wantrouwige blik in mijn ogen had maar besluit haar te vertrouwen. Ze zal mijn vliezen breken, de weeën zullen nog heviger worden maar ze verzekert me dat ik binnen de kortste keren volledige ontsluiting zal hebben en zal mogen persen. Ik denk dat het toen ongeveer 10 uur ’s avonds was.
Daarna gaat het best vlug. Aangezien ik 35 weken en 6 dagen zwanger ben zal onze baby prematuur zijn waardoor de kinderarts opgeroepen wordt, deze moet steeds aanwezig zijn wanneer een premature baby geboren wordt. De gynaecoloog loopt van de ene kamer naar de andere aangezien er blijkbaar heel wat baby’s geboren willen worden tijdens deze match van de Rode Duivels. Er is ook een stagiair-arts aanwezig, er wordt gevraagd of het goed is dat hij de bevalling mee volgt. Voor ons is dat geen probleem, iedereen moet leren en iedere bevalling lijkt me voor een stagiair een ervaring rijker.
De vrouw in de verloskamer naast me is bevallen en de gynaecoloog komt langs om onze zoon op de wereld te helpen zetten. Rond 11 uur mag ik beginnen persen. Dit werd ons ook aangeleerd tijdens de prenatale lessen maar op dat moment ben ik zo weg van de pijn dat ik me niet kan focussen. Gelukkig zijn mijn vriend en de vroedvrouw er om me te helpen met de ademhaling en de perstechniek. Na een aantal keren voel ik me helemaal in mezelf keren en me volledig focussen op het persen, dit is zo vreemd! Bovendien zweet ik me te pletter, ik heb het nog nooit in mijn leven zo warm gehad! Tussen het persen door verfrist mijn vriend me met een washandje, heerlijk die koelte op mijn hoofd.
Onze zoon blijkt een sterrenkijker te zijn, hij ligt dus met zijn gezichtje naar boven waardoor de bevalling iets minder vlot verloopt. Persoonlijk vond ik dit ook het moeilijkste gedeelte, eens het hoofdje geboren was verliep alles heel snel. Enkele minuten voor middernacht horen we de eerste kreten van onze zoon, hoe bijzonder!
Hij mag enkele minuten bij mij blijven liggen vooraleer de kinderarts hem verder onderzoekt. Alles blijkt prima in orde te zijn maar hij moet toch een nachtje naar de afdeling neonatologie ter observatie. Dit vond ik het vreemdste moment van de bevalling. Je hoort en leest overal dat de baby een hele tijd bij je blijft liggen maar dat was bij ons dus niet het geval. Na 5 a 10 minuten werd hij weggenomen om onderzocht te worden en daarna ging mijn vriend mee naar neonatologie.
Het gevoel na de bevalling vond ik ook heel bijzonder, ik kon maar niet stoppen met beven, mijn hele lichaam lag te schudden en hoe ik ook probeerde, ik kreeg er maar geen controle over.
Na enkele uren worden we naar onze kamer gebracht, alweer een vreemd moment aangezien onze zoon er niet is. Gelukkig is de afdeling neonatologie aan de overkant van de gang en is hij dus toch dicht bij ons.
De eerste uren na de bevalling dringt het allemaal nog niet goed door maar voortaan zijn we de ouders van onze flinke zoon Finn!
Sandra beleeft 